Spór w kinie: Ranking filmów Oscarowych

Na dwa tygodnie przed galą wręczenia nagród Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej przedstawiam mój ranking dotyczący kategorii Najlepszy Film. Zestaw ośmiu tytułów jest bardzo mocny.

Wcale nie było łatwo wybrać najlepszy film z tegorocznego zestawu kandydatów do najważniejszego Oscara. Osiem silnych produkcji, każda w taki czy inny sposób wartościowa i różnorodna. Po krótkim zastanowieniu kolejność widzę następującą:

 

1. "The Father" / „Ojciec”

Siłą filmu jest na pewno rola Anthony’ego Hopkinsa i to co robi ten aktor na ekranie jest imponujące. To film, który dotyka spraw bardzo osobistych, z prostym konceptem i pomysłem, ale za to świetnie wykreowany i opowiedziany – bo nie tak oczywisty, jak by się mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Podążanie za to historią może zaboleć, ale może też otworzyć oczy na wiele spraw.

 

2. "The Trial of the Chicago 7" / „Proces siódemki z Chicago”

Hollywoodzka klasyka. Jeszcze jeden dramat sądowy z bardzo wyraźnymi postaciami, świetnie i lekko opowiedziany. Najlepszy jest scenariusz Aarona Sorkina, który co prawda prowadzony jest w dość oczywisty sposób, ale potrafi trzymać w napięciu, jak najlepszy thriller. Amerykanie potrafią opowiadać o swojej historii w sposób uniwersalny, a całość przedstawiają i podkręcają w genialny filmowy sposób. Jeśli kino dla ludzi, to właśnie takie.

 

3. "Promising Young Woman" / „Obiecująca. Młoda. Kobieta.”

Pierwszy z kilku odważnych tegorocznych projektów. To wybuchowa mieszanka kina zemsty i społecznego dramatu zrealizowana z bystrym zmysłem realizatorskim przez debiutującą w zawodzie reżyserki Emerald Fennell i w brawurowym wykonaniu Carrey Mulligan. Zaskakujący, ciekawy i na swój sposób przebojowy film. Takie nieoczywistości w kinie nie zdarzają się dziś zbyt często, w dodatku to jeden z tych filmów, które zabierają głos w istotnych współczesnych sprawach.

 

4. "Sound of Metal"

Złożony z dźwięków film, z historią jakich sporo, ale posiadający mocny atut w postaci Riza Ahmeda. To taka filmowa podróż do wnętrza bohatera. Przekonująca, bo nie nachalna.

 

5. "Nomadland"

Film przybliża ważny temat w paradokumentalnym stylu, ze znakomitą Frances McDormand, za którą snujemy się po Ameryce leżącej na uboczu. Niewiele tutaj nadziei, ciepła, szansy na lepszy świat, a ja mam wrażenie, że było takich opowieści sporo. Po seansie i do dziś obrazy te budzą u mnie głównie przygnębienie. Rozumiem jednak, że taki obraz Ameryki w post-Trumpowiej rzeczywistości ma dziś szczególną wartość. Bardzo niezależne amerykańskie kino, bardzo autorskie.

 

6. "Mank"

Imponujące spojrzenie na lata 30. w Fabryce Snów to największy atut „Manka”, który zaprasza nas do wyprawy do przeszłości. To film stworzony w klasycznym stylu, wyglądający jakby pochodził z tamtej epoki, z czarno-białymi pięknymi zdjęciami, z charakterystycznymi wymianami szpuli na projektorze, z muzyką o jaką nie podejrzewałbym Atticusa Rossa i Trenta Reznora, z kostiumami i scenografią przeniesioną wprost z planów klasycznych filmów z Hollywood. Wszystko to i wiele więcej nadaje całości niezwykły i piękny charakter, co podkreśla tylko mistrzostwo świata wykreowanej opowieści.

 

7. "Judas and the Black Messiah"/ „Judasz i Czarny Mesjasz”

Słuszny film o historii z wnętrza losów Czarnych Panter. Jest tutaj spory potencjał, bo lubię takie polityczne opowieści, ale po pierwsze całość poprowadzona została zbyt poprawną ręką reżysera, który robi film „ku pamięci” osób i wydarzeń. Po drugie w trakcie opowiadania, całość traci impet.

 

8. "Minari"

Opowieść o koreańskiej rodzinie, która próbuje ułożyć sobie życie w Ameryce. Jest tutaj kilka ciekawych spostrzeżeń, przede wszystkim bardzo fajne wprowadzenie do opowieści wątku babci, celnie przybliżone relacje blisko-rodzinne, trudy dnia codziennego prowadzące do spełnienia amerykańskiego snu. Było w „Minari” kilka momentów znakomitych, ale całość mnie nie uwiodła.