„Wszystkie odcienie światła”, „Prawdziwy ból” i „Zielona granica” Agnieszki Holland znalazły się w gronie najlepszych filmów 2024 roku według krytyczek New York Times - Manohli Dargis i Alissy Wilkinson.
Bo zdecydowana większość filmów na obu listach, to propozycje bardzo udane. U Manohli Dargis poza wymienionymi są też „Nie obiecujcie sobie zbyt wiele po końcu świata”, „Dahomej”, ale też nie aż tak udana „Furiosa”, którą dziennikarka NYT uznają za „rozrywkę i czystą esencję kina”. W zestawieniu tym są też „Megalopolis” Coppoli, który doceniany jest przede wszystkim za determinację reżysera, który za swoje własne pieniądze nakręcił ten niezwykły film oraz „Zielona granica” Agnieszki Holland. W opisie polskiego filmu, który opowiada o kryzysie migracyjnym w Unii Europejskiej, Dargis pisze: „Film, będący fikcją opartą na faktach, dociera do wstrząsającego finału, obnażającego uprzedzenia w krajach ukrywających się za ideą patriotyzmu”.
We wstępie Manohla Dargis napisała: „Pomimo ciągłego upadku, wielkie amerykańskie studia wciąż dominują w mediach głównego nurtu i przykuwają niewielką uwagę coraz bardziej rozdrobnionej, rozproszonej publiczności. W związku z tym niemal co tydzień pojawia się kolejna megadolarowa produkcja, która pochłania całe zainteresowanie mediów, zgarnia fortuny lub staje się kolejnym odpisem podatkowym. Niektóre z tych filmów są w porządku, inne to gnioty, a nieliczne zapadają w pamięć. Jednak, jak moi ciężko pracujący koledzy i ja chętnie dzielimy się naszymi recenzjami dla The New York Times, świat filmu jest znacznie szerszy niż to, co oferują te firmy, a dobra, świetna i cudowna praca często przemyka pod radarem”.
Oto jej zestawienie:
1. All We Imagine as Light / Wszystkie odcienie światła (Payal Kapadia)
Ta delikatna, przepełniona żalem opowieść o empatii jest tego przykładem i koncentruje się na dwóch pielęgniarkach i kucharce, przyjaciółkach pracujących w tym samym szpitalu w Bombaju. W trakcie filmu Kapadia zmienia się między tymi opiekunkami, które razem i osobno doświadczają zwykłych przyjemności, stawiają czoła bolesnym trudnościom i znajdują w sobie nawzajem pocieszenie, wsparcie i towarzystwo. Od czasu do czasu Kapadia, która ma na swoim koncie także filmy dokumentalne, włącza do filmu obrazy codziennych ludzi przemierzających miasto, które łączą jej bohaterów z morzem ludzkości, a tym samym z nami, którzy je oglądamy.
2. Ernie Gehr: Mechanical Magic
Jedne z najbardziej poruszających filmów, jakie obejrzałem w tym roku, zostały pokazane podczas retrospektywy prac Gehrsa w marcu w Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Na ogół krótkie i obecnie kręcone w technice cyfrowej, te ruchome obrazy nie zawierają scenariusza dialogów ani niczego, co przypominałoby fabułę. Wyzwolone z uścisku fabuły, filmy Gehra zamiast tego przedstawiają i ponownie przedstawiają pozornie zwyczajne miejsca, przedmioty i poruszające się ciała - białe chmury dryfujące po błękitnym niebie miasta, ludzi spacerujących przed witryną sklepową - które Gehr zamienia w upojne studia nad energią, przypadkiem, światłem, powierzchnią i przestrzenią. Postrzeganie świata zmienia się, gdy filmowcy tacy jak Gehr pokazują go za pomocą wyzwolonych obiektywów i kadrów. To filmy, które poszerzają horyzonty, a czasami wręcz rozsadzają umysł.
3. A Real Pain / Prawdziwy ból (Jesse Eisenberg)
W tym czułym, melancholijnym komediodramacie o pokoleniowych wstrząsach po Holokauście jest wiele do pokochania. Eisenberg i Kieran Culkin wcielają się w role amerykańskich kuzynów, którzy kiedyś byli sobie bliscy, a teraz, po śmierci swojej babci, ocalałej z Holokaustu, szukają siebie nawzajem podczas tak zwanej wycieczki śladami dziedzictwa kulturowego w Polsce. Ich podróż jest głęboko wzruszająca, czasami śmieszna i zupełnie nieoczekiwana, częściowo dlatego, że Eisenberg rozumie, że życie nie jest uporządkowaną lekcją życia i że niektóre rzeczy pozostają zasadniczo niepoznawalne, w tym inni ludzie.
4. Do Not Expect Too Much From the End of the World / Nie obiecujcie sobie zbyt wiele po końcu świata (Radu Jude)
Podczas gdy ona pokonuje kolejne kilometry, przemierzając świat, w którym zbiegają się kapitalizm i duchy komunizmu, film dotyka przeszłości i teraźniejszości Rumunii, Wschodu i Zachodu, kultury wysokiej i wyjątkowo niskiej.
5. Dahomey / Dahomej (Mati Diop)
6. Pictures of Ghosts (Kleber Mendonça Filho)
7. Furiosa: A Mad Max Saga (George Miller)
8. Megalopolis (Francis Ford Coppola)
9. Green Border / Zielona granica (Agnieszka Holland)
10. Here (Bas Devos)
Dziennikarka NYT rekomendowała także filmy: “Anora,” “Between the Temples,” “Bird,” “The Brutalist,” “La Chimera,” “Challengers,” “Civil War,” “Eno,” “Evil Does Not Exist,” “Flow,” “The Goldman Case,” “Io Capitano,” “Hard Truths,” “His Three Daughters,” “Intercepted,” “Juror #2,” “Kidnapped: The Abduction of Edgardo Mortara,” “Last Summer,” “Ernest Cole: Lost and Found,” “Nickel Boys,” “Nocturnes,” “The Promised Land,” “The Room Next Door,” “The Settlers,” “Soundtrack to a Coup dÉtat,” “Sugarcane,” “Tótem,” “Will & Harper,” “Youth (Hard Times)” i “Youth (Homecoming)”.
Najlepsze filmy według Alissy Wilkinson.
1. Nickel Boys (RaMell Ross)
2. Eno (Gary Hustwit)
3. Anora (Sean Baker)
4. Soundtrack to a Coup dEtat (Johan Grimonprez)
5. Evil Does Not Exist (Ryusuke Hamaguchi)
6. Janet Planet (Annie Baker)
7. Green Border (Agnieszka Holland)
Film chwyta za serce i wstrząsa wnętrznościami, podważając wszelkie łatwe historie, które opowiadamy sobie o granicach, aby przymknąć oko.
8. Good One (India Donaldson)
9. The Remarkable Life of Ibelin (Benjamin Ree)
10. Union (Brett Story i Stephen Maing)
[opracowanie na podstawie New York Times]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz