Casa Blanca |
Nie tylko festiwal Docs Against Gravity, ale też Krakowski Festiwal Filmowy ma w swoim programie długometrażowe produkcje dokumentalne. Oba miasta nad Wisłą pokazują znakomite produkcje. Dziś poznaliśmy program wydarzenia w Krakowie. 20 pełnych metraży powalczy o nagrody festiwalu.
Nie będę się wymądrzał. Oddaje głos organizatorom. Oto co nas czeka na Krakowskim Festiwalu Filmowym:
Konkurs filmów dokumentalnych
towarzyszy Krakowskiemu Festiwalowi Filmowemu już dziewiąty raz. W tym roku
widzowie zobaczą m.in. filmy poruszające tematykę różnie pojętej inności i
odwagi w byciu sobą. Na dwadzieścia filmów konkursowych, sześć jest produkcji
(lub współprodukcji) polskiej.
Motyw odkrywania prawdy o
przeszłości członków swojej rodziny znajdziemy w dwóch filmach. „Amnezja” Jerzego Śladkowskiego to
zapis powrotu Piotra Piwowarczyka, mieszkającego na co dzień w Meksyku, do
rodzinnych Kielc. Piotr na emigracji odkrył,
że jego dziadek brał udział jako
oprawca w pogromie z 1946 roku. Z kolei historię „Babci Ruth i jej córek” opowie jej wnuczka, a zarazem reżyserka
filmu, Johanna Schartau. Budując pomniejszony model rodzinnego domu swojego
ojca, powróci do tragicznej historii z przeszłości, która przez lata była tematem tabu. Dla widza rodzajem
przekraczania tabu będzie przyjrzenie się pracy ludzi, którzy wyławiają
topielców i przekazują zwłoki do szczegółowej ekspertyzy („Dryfujące ciała”,
reż. Nelleke Koop).
Ostatnie bastiony świata,
który przestał od dawna istnieć odnajdziemy w dokumencie „Moja francuska pralnia” zrealizowanym przez Elisabeth Vogler.
Tytułowa pralnia należy do 89-letniego Françoisa. Za fasadą zrujnowanego budynku, przed zgiełkiem
współczesności ukryta jest jego fascynująca historia. Równie tajemniczy jest bohater
dokumentu Anny Shishovej, odnaleziony „Na
skraju” świata, w rosyjskim miasteczku w okręgu kostromskim, który znajduje
schronienie u miejscowego popa i zakonnicy. Zapomniane miasteczko jest ukryte w
cieniu wielkiego więzienia, choć według zapewnień mieszkańców stanowi raj na
ziemi.
Takim rajem miał być dla emerytowanych marynarzy dom położony nad samym morzem,
jednak budynek to nie statek, a zamknięci „Na
redzie” (reż. Alessandro Abba Legnazzi) leciwi marynarze tęsknie obserwują niespokojne
fale, snując marzenia o powrocie na głębokie wody. W portowym miasteczku na
Kubie mieszkają bohaterowie dokumentu „Casa
Blanca” Aleksandry Maciuszek. Niedołężna Nelsa i jej trzydziestoletni,
dotknięty zespołem Downa syn Vladimir. Mężczyzna musi zająć się matką, w innym
wypadku będą musieli się rozstać.
W ramach konkursu będzie można
zobaczyć dwa filmy izraelskie. W pierwszym z nich, zatytułowanym „Ostatni przystanek” reżyserka, Julie
Shles podgląda odwiedzających główny dworzec autobusowy w Tel Awiwie, gdzie
spotykają się pochodzący z całego świata Izrealczycy oraz nielegalni afrykańscy
imigranci. Tworzy się niezwykła panorama współczesnego Izraela, z jego
problemami oraz mieszanką narodowo-religijną. Nieco inne spotkanie
sportretowała Nitzan Ofir w dokumencie „Prawie
jak przyjaciółki”. W jej filmie łączą się losy dwóch dziewczynek: Żydówki i
Palestynki. Początkowo internetowa znajomość przenosi się w świat rzeczywisty.
Konfrontujący różne narodowości i religie jest także „Dybuk. Rzecz o wędrówce dusz” Krzysztofa Kopczyńskiego. Reżyser przez
osiem lat realizował zdjęcia w Humaniu na Ukrainie, miejscu świętym dla
Chasydów, których obecność zmienia to ukraińskie miasto, do głosu dochodzą
lokalni nacjonaliści. Odmienność etniczna jest pokazana także w filmie
Agnieszki Zwiefki „Królowa ciszy”,
jedenastoletnia romska dziewczynka nie dosłyszy, nie mówi ale pomimo tych
ułomności jej pasją jest taniec bollywoodzki. Terapię przez sztukę, w tym wypadku poprzez
śpiew, pokazuje Peti Akar w dokumencie „Wyśpiewaj
swoje serce”, którego bohaterowie - członkowie londyńskiego chóru - leczą się w ten sposób z depresji. Sytuację
niejako odwrotną mamy w filmie „Na
barkach lwa”, gdzie Graham, muzyk rockowy, dla którego muzyka jest całym
światem nie może dalej pozostać na scenie ze względu na chorobę: szumy uszne. O
zmaganiu się z fizycznymi przeciwnościami losu opowiadają także losy
pozostałych, niezwykłych bohaterów tego filmu: 80-letniej Alice, która zaczyna
fotografować po utracie wzroku i Kate, kobiety-bokserki, która w czasie urazów
powstałych w walce uszkadza mózg, nigdy już nie wróci na ring, który był jej
pasją i stara się znaleźć ukojenie w rzeźbieniu. O zmaganiach z własnymi
uwarunkowaniami opowiada także Wallner
Thomas w filmie „Zanim opadnie kurtyna”.
Jest to zapis ostatniego spektaklu „Gardenia”, który w ciągu dwóch lat był
wystawiany na deskach teatrów całego świata. Występują w nim starzejący się
transseksualiści i drag queens. Przy okazji tego przełomowego momentu w ich
życiu opowiadają o o samotności wynikającej ztożsamości seksualnej. Z brakiem
aprobaty każdego dnia walczą się także sportretowane przez Ruth Gumnit
członkinie lesbijskiej społeczności w Tajlandii. W „O tym się nie mówi” opowiadają o walce o uznanie i akceptację ich
orientacji seksualnej w oczach tradycyjnego buddyjskiego społeczeństwa. Podobny
problem – braku akceptacji najbliższej rodziny - dotyka także bohaterkę
dokumentu Karoliny Bielawskiej „Mów mi
Marianna”, która podejmuje niełatwą
decyzję o zmianie płci i rozpoczęciu życia w zgodzie z własną seksualnością.
Philip Cox wchodząc z kamerą do „Love Hotelu” pokazuje miejsca, z których korzystają – obok prostytutek i ich klientów – także przelotni kochankowie, czy szukające nowych wrażeń pary małżeńskie z długoletnim stażem. Przybytki rozkoszy są wpisane w japońską tradycję, jednak pod wpływem ostatnich konserwatywnych przemian polityczno-obyczajowych musiały zmienić swój charakter.
W konkursie znalazły się także filmy powracające
do epoki komunizmu. Ubiegłoroczny laureat Smoka Smoków, uznany mistrz kina
dokumentalnego Bogdan Dziworsk,i po 25-letniej przerwie w reżyserowaniu pokaże
swój najnowszy film zatytułowany „Plus
minus czyli podróże muchy na wschód”. Fantasmagoryczny zapis podróży do Gruzji
śladami wodza – bohatera dzieciństwa autora filmu - Józefa Stalina. Z kolei Giedrė
Žickytė w filmie „Mistrz i Tatiana”
opowie historię „artysty osobnego” Vitasa Luckusa: litewskiego performera i
fotografika, który wyróżniał się na tle szarej sowieckiej rzeczywistości. Osią
opowieści jest jego relacja z tytułową Tatianą. Elementy tamtej rzeczywistości
odnajdziemy także w dotyczącychj współczesności „Bitwach”. Reżyserka, Isabelle Tollenaere udowadnia, że wojna tak naprawdę
nigdy nie ma końca, a echa homo sovieticus nie ucichły mimo upływu lat.
Filmy biorące udział w Konkursie Filmów Dokumentalnych:
1. „Amnezja”,
Jerzy Śladkowski, Polska, 56’
2. „Babcia
Ruth i jej córki”, Johanna Schartau, Szwecja, 60’
3. „Bitwy”, Isabelle Tollenaere,
Belgia/Holandia, 88’
4. „Casa
Blanca”, Aleksandra Maciuszek, Polska/Meksyk, 60’
5. „Dybuk.
Rzecz o wędrówce dusz”, Krzysztof Kopczyński, Polska/Szwecja/Ukraina, 85’
6. „Królowa
ciszy”, Agnieszka Zwiefka, Polska, 80’
7. „Love
Hotel”, Philip Cox, Wielka Brytania/Francja, 75’
8. „Mistrz i
Tatiana”, Giedrė Žickytė, Litwa, 84’
9. „Moja
francuska pralnia”, Elisabeth Vogler, Francja, 84’
10. „Mów mi
Marianna”, Karolina Bielawska, Polska, 75’
11. „Na
barkach lwa”, Patryk Rebisz, Erinnisse Rebisz, USA, 74’
12. „Na
redzie”, Alessandro Abba Legnazzi, Włochy, 70’
13. „Na
skraju”, Anna Shishova, Rosja, 49’
14. „Ostatni
przystanek”, Julie Shles, Izrael, 77’
15. „O tym
się nie mówi”, Ruth Gumnit, Tajlandia/USA, 43’
16. „Plus
minus, czyli podróże muchy na Wschód”, Bogdan Dziworski, Polska, 48’
17. „Dryfujące
ciała, Nelleke Koop, Holandia 2014, 55’
18. „Prawie
jak przyjaciółki”, Nitzan Ofir, Izrael, 60’
19. „Wyśpiewaj
moje serce”, Peti Akar, Wielka Brytania/ Węgry, 47’
20. „Zanim
opadnie kurtyna”, Wallner Thomas, Niemcy/Belgia, 88’
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz